Terugkeer naar het Holy Land Institute for the Deaf

Het was fijn de studenten, docenten en medewerkerste ontmoeten, de nieuwe gebouwen te zien en enkele lessen en activiteiten mee te maken. Het was goed de vele veranderingen en verbeteringen te zien, en de groei in omvang en aantel leerlingen van de doofblindenafdeling te vernemen. In 2001 zijn we de doofblindenafdeling met twee jongens begonnen. Toen ik in december 2008 wegging waren er zes leerlingen en nu heeft de afdeling 12 studenten in verschillende leeftijden, waarvan enkele met meerdere beperkingen.

Mohammed, een van de jongens met wie ik in mijn tijd op het HLID veel werkte, is er nog steeds. Hij was 7 jaar toen hij op school kwam en is nu 21. Het was geweldig hem weer te zien en in vierhandengebarentaal met hem te communiceren, hem met zijn vrienden te zien en bij enkele activiteiten. Er kwamen veel herinneringen terug en ik was blij te merken dat we nog steeds de zelfde grapjes maakten, zoals elkaar achterna zitten de trap af, of hoe hij snel de deur op slot deed en de sleutels uit het raam gooide (waarbij hij enorm moest lachen). Hij heeft in de tussentijd veel geleerd. Ik was verbaasd te zien hoe hij Braille leest en schrijft, en hoe zijn hele schema nu in Braille woorden zonder symbolen of voelbare afbeeldingen is. Hij geniet nog steeds van de wekelijkse kookles, waar hij de recepten leest in braille en de juiste voorraadpotten vindt door hun braille etiketten te lezen. Hij leest de tijd af op zijn speciale horloge en zijn programma geeft in braille weer wanneer hij waar heen moet.

Naast tijd met de leerlingen en docenten doorbrengen grepen Asma, Tamara en ik ook de gelegenheid aan om een driedaagse training te plannen met de docenten en nachtverzorgers.  Samen maakten we een interactief programma met  geblinddoekte sessies,  groepsdiscussies, presentaties, spelletjes, case studie en video analyse over de onderwerpen communicatie, probleemgedrag en tastbare symbolen. Het was een hele ‘vertaal-trein’  van Engels naar Arabisch en gebarentaal en vice versa om er zeker van te zijn dat iedereen zoveel mogelijk van deze dagen zou opsteken.

Vier van de docenten waar ik destijds mee werkte zijn er nog: Khadije, nu het hoofd van de afdeling samen met Asma, Wafa, Fatina en Mariam’, die nachtverzorgster was maar nu les geeft. Twee van de nieuwe docenten zijn doof en dat is een grote aanwinst voor het team. Ik heb erg genoten van mijn verblijf en hoop in de niet al te verre toekomst er weer heen te kunnen.

Aline Hanning-Zwanenburg